The London Gazette 15 Augustus 1941
Piloot Geoffrey Wells verloor helaas zijn leven bij deze crash.
foto: Australian War Memorial
Sgt.Bob Williams, Was de enige overlevenden van de crew.
Het toestel wordt aangeschoten, nadat het in de lichtbundels van zoeklichten gevangen was.
Het toestel stortte neer op het Ophovenerveld te Neer, waarbij de brokstukken over een grote oppervlakte terecht kwamen.Een deel van een vleugel viel op de boerderij van de familie Pijls.
Het hele dak was vernield en de familie was door dit gebeuren zeer ondaan.In de nabijheid van de wrakstukken lagen de 5 lijken van de omgekomen bemanningsleden. Zij werden op 19 Augustus 1941 in Venlo begraven.Sgt. Bob Williams, kon het brandende toestel nog net verlaten en landen op het dak van de boerderij Van Beeren aan het Ophoven in Roggel. Een van de mensen van de brandweer wist hem uit zijn benarde positie tebevrijden. Per brancard werd hij naar Café Mennen gebracht, hier was een hulppost van de luchtbeschermingdienst ingericht.
Een van de dochters Mevr.Trui Timmermans-
Ër werd die nacht luchtalarm gegeven en er werdt door de Duitse Flak, die hier in de buurt stond opgesteld flink geschoten.Het hele gezin zat bij elkaar toen er opeens mensen van de luchtbeschermingdienst de brancard kwam ophalen.Na een poosje kwamen ze terug met een vliegenier erop.Na binnenkomst stond de man voorzichtig op en ging op de bank onder het raam zitten. Hij had zijn bril en vlieger muts nog op en droeg een dikke grijze overall. Hij had blijkbaar pijn in zijn rug, want daar wees hij voortdurend naar. Alleen Piet Kooimans Van de luchtbeschermingdienst sprak een paar woordjes Engels. Mijn vader gaf de Engelsman een borrel om bij tekomen van de schrik.Dokter De Maat die gewaarschuwd was verleende hem eerste hulp, kort daarop kwamen de Duitsers het café binnen. Ze wilden dat wij naar achteren zouden gaan,maar mijn vader wiegerde dat.
Een officier sprak even met de gewonde vliegenier,maar deze zei weinig terug.Even later werdt hij per ambulance afgevoerd, waarschijnlijk naat het ziekenhuis in Venlo.In 1955 kregen we via een oproep in de krant weer kontact met Sgt. Bob Williams.
In een vraaggesprek met Radio Kent vertelden Sgt. Bob Williams enkele jaren geleden over zijn laatste vlucht het volgende:
Ik werd neergeschoten op mijn 17 vlucht. Het doel van Duisburg en ongelukkigerwijs was het een van de nachten dat we in ieder geval moesten vliegen.Onze Piloot was behoorlijk ziek. Hij had een flinke griep aanval. De bemanning had daar een probleem mee en stapten naar de vluchtleiding, maar die vond dat we toch moesten gaan.Toen we de Belgische kuststrook achter ons hadden zagen we overal de zoeklichten zwaaien. Er was geen Flak, dus moesten er nachtjagers zijn. Plotseling kwamen we in de lichtbundels terecht. Onder normale omstandigheden waren we er wel uitgekomen,maar zoals ik al zei was hij die nacht niet fit.We werden aagevallen door een nachtjager en dit werd het begin van het einde.Wat ik me er nog feitelijk van herinner was dat ik de deur van de neuskopel opende zodat de schutter eruit kon komen.Ik zag dat de Navigator uit zijn stoel kwam en het volgende moment merkte ik dat het toestel over de vleugel draaide terwijl we in brand stonden.Ik kreeg de opdracht om terug te gaan naar de waarnemingskopel om de aanvallersin de gaten te houden, maar omdat deze zwart waren zag ik ze niet direct. Opeens zag ik lichtspoormunitie waar we door getroffen werden. De vleugel vloog in brand en ik ging direct terug.
Ik dacht dit is het einde....Het volgende wat ik me nog kan herinneren was dat we naar beneden doken en dat ik van een hoogte van 5500 m. als een kogel naar beneden viel.Op zo'n 1000 m.
van de grond trok ik bijna automatisch aan de parachuthandel.Even later kwam ik op een dak terecht. Ik wist niet waar ik was.Ik lag daar een paar minuten ondersteboven en voelde hoe ik naar beneden gleed . Plotseling zag ik enkele lichtstralen en hoorde ik stemmen.Ik wist niet welke taal het was, misschien Duits, maar hoe dan ook ze kwamen de zijkant van het dak op en iemand pakte mij in de brandweergreep en droeg me naar beneden.Het deed behoorlijk pijn want ik had een paar ribben en mijn borstbeen gebroken.Ze droegen me naar een klein cafeetje.Ik was in Nederland,om precies te zijn in Ophoven bij het dorpje Roggel niet ver van Venlo.
Ik werd op een bankje in het café gelegd en na een half uur verscheen er in de deuropening
een man die van top tot teen zwart was. Hij deed zijn hoed af en kwam naar mij toe,
deed zijn koffertje open en nam er iets uit en gaf me een morfine injectie .Daarna
pakte hij alles weer in en weg was hij .Jaren later heb ik contact gezocht met deze
mensen.De man in het zwart was Dokter De Maat. We hebben sindsdien nog vele malen
met elkaar gesproken. Ik droeg altijd een soort talisman bij me, het was een gouden
vogeltje dat ik aan het dochtertje gaf.Ook mijn sigaretten-
Boerderij waar Sgt. Bob Williams met zijn parachute terecht kwam.
Café Mennen,
Vader Piet en zijn kinderen
Text/foto's Harrie Schuwirth